Nie każda zwiększona ruchliwość jest objawem schorzenia. Jeśli jednak u małego dziecka włączają się tiki i ruchy agresywne (związane np. z nieumiejętnością wysiedzenia na krześle przy posiłku lub, gdy jego aktywność nosi znamię niespokojnej czy nie potrafi połączyć aktywnego wypoczynku ze spokojnymi ruchami) wtedy są to objawy ADHD. Dzieci cierpiące na to schorzenie już za młodu czują się inni od normalnych kolegów z klasy – poczytaj. Nadpobudliwe dzieci mają problemy z budowaniem charakteru, np. pokory. Wyczekanie na swoją kolei, konkurencja, mozolna praca, która dopiero po jakimś czasie da efekty – w tych sferach mają trudne, ale możliwe do nadrobienia zaległości.
Praca nad roztargnionym dzieckiem przynosi skutki, kiedy wspólny model leczenia wypracowują rodzice i psycholog. Dziecko, przechodzące terapię do południa w przedszkolu, w rozmowie z psychologiem i w porze obiadowo-wieczornej w domu, szybciej przyswoi zdrowe mechanizmy.
U dorosłych problem(zobacz prywatny ośrodek leczenia uzależnień) z ADHD wygląda inaczej. Są świadomi swoich nadpobudliwych genów i nauczeni jak skrywać i nie dać poznać o swojej nadpobudliwości, braku koncentracji itd. Są uczeni rozmowy ze sobą, co pozwala na naukę intuicji i tłumienie impulsywności.
Osobom zainteresowanym tym i innymi kwestami psychologicznymi, rekomendujemy stronę .